One of those days

Veel mensen denken dat ze verstrooid zijn. Maar meestal valt dat wel mee. Iedereen is wel eens verstrooid, toch? Mensen denken dat ze verstrooid zijn omdat ze wel eens het station waar ze moesten afstappen voorbij gereden zijn. Een station te ver afstappen is voor mij standaard. Ik slaag er zelfs in om voorbij het eindstation van de trein te rijden. Ja hoor. Al ooit het rangeerstation van Gent van dichtbij gezien? Ik wel. De machinist keek raar op toen hij mij zag zitten met mijn boek (het was wel een goed boek, waarin ik verdiept was) en verzekerde mij dat de trein over een kwartiertje terug richting Gent zou rijden.

Iedereen laat zijn sleutelbos wel eens ergens achter. Ik laat mijn sleutelbos achter aan de andere kant van het land. Niet echt fijn als je meer dan 200 km moet rijden om hem weer op te halen. Waar liet ik hem dan achter vraagt u? In een restaurant of bibliotheek? Nee hoor, in de gevangenis. Juist ja. En denk nu niet dat er nog iemand van het werk in die specifieke gevangenis moest zijn, zeg maar, de komende twee maand. "Zeg", sprak ik toen tegen die collega wiens ouders aan de andere kant van het land wonen, "kom je toevallig niet bij je ouders van het weekend?". "Euh, ja?". "En passeer je dan toevallig langs de gevangenis...?". Toch maar even de gevangenis gebeld, of ze inderdaad mijn sleutels gevonden hadden (ja) en of ze die aan mijn collega wilden meegeven (ook ja). Zo sympathiek, die cipiers. En die collega natuurlijk, sindsdien mijn favoriet. 

Mensen denken ook dat ze verstrooid zijn als ze zich buiten sluiten, maar ik slaag erin mij buiten te sluiten terwijl er kaaskroketten liggen te bakken in de frietketel en ik enkel een badjas aan heb. Want ik wou die kaaskroketten opeten in bad (ieder zijn ding), toen juist de bel ging. Dat frietketelincident gaf trouwens aanleiding tot het einde van de relatie met mijn toenmalige vriend, na jaren lief en leed gedeeld te hebben. Nu ja, 't was toch meer leed als lief. Nadat ik met mijn huidige vriend een huis had gekocht, sloot ik mijzelf buiten met de sleutel er langs binnen nog op, terwijl mijn vriend in het buitenland zat. Voor u het vraagt, mijn vriend kwam terug uit het buitenland, we zijn nog steeds samen, intussen getrouwd.

Vandaag ben ik erin geslaagd naar de winkel te vertrekken terwijl ik de deur van ons huis (intussen met een ander slot) wagenwijd open had laten staan. Wat ik mij natuurlijk pas realiseerde op de parking van de winkel in kwestie. Ik deed mijn boodschappen vliegensvlug, vergat natuurlijk de helft van wat ik nodig had (inclusief verjaardagscadeau voor de papa), en reed zo snel te verantwoorden valt weer naar huis. De deur stond nog open (al een geluk, want ik had natuurlijk geen sleutel bij), alles leek op het eerste zicht nog aanwezig en niemand had in tussentijd intrek genomen in ons huis. Oef. Want krakers in ons huis, dat had zelfs deze relatie misschien niet overleefd ;-).